|
| Nederlands |
 |
Op de pont die ons weer terug bracht naar Rudesheim stond aangenaam vol met skaters. De startplek was makkelijk te vinden door de constante stroom skaters die je meetrok richting de start. Daar aangekomen stonden we tussen de drommen skaters konden niet wachten om te beginnen met de tocht. Na de korte toespraakjes, die toch altijd lang blijken te zijn als je wil skaten, konden we los. |
 |
 | Er waren geen betere condities denkbaar: een zonnetje, de Rijn aan de linker hand en aan de rechterhand, het mooie landschap. Nu denk je die 120 kilometers. Ze zullen wel als gekken aan het skaten zijn anders halen ze het niet. Nou dat valt wel mee. Het kan natuurlijk ook knap gezellig zijn als je met een flinke club (circa 3000) mensen aan het rollen bent. |
| En om het uur of de anderhalf uur, ik heb het niet helemaal bij lopen houden wordt er een kortere pauze gehouden, al is het alleen maar zodat de politie even het normale verkeer er langs kan laten. Het landschap is ronduit spectaculair te noemen. Het is niet voor niets uitgeroepen tot werelderfgoed, beschermd door de UNESCO. Ik heb nu een paar van die erfgoederen gezien, en dit is er ook een waar ik het wel mee eens kan zijn. Het dal is ook bekend als het Loreley dal. Ja je weet wel waar de zingende zeemeermin de schippers op de klippen joeg. Ik denk dat het hier om een zoetwater-meermin gaat. Maar de vergelijking klopt wel. Als het landschap je niet aanspreekt kan je altijd kracht en energie putten uit je mede skaters en skate-sters. |
 |
 |
 |
In de stoet kan je kiezen. Gewoon lekker hangen achter een treintje, een beetje in de groep meerollen of aanhaken bij een sneltreintje: een clubje blockers die van achter naar voren rollen om de politie te helpen bij het blocken. Het is natuurlijk wel erg leuk om er even voor te trekken om wat leuke plaatjes te schieten. Na een stukje verzorging (water, yoghurt, en bananen) rollen we weer door naar Koblenz. Richting Koblenz wordt het landschap spectaculairder. Met meer steile rotsparteien, van die sprookjes kastelen die op rotspunten staan, het is er allemaal. En langzamerhand beginnen we ook op te vallen. Mensen komen aan de straat staan om ons toe te juichen. |
| De entree in Koblenz is een verrukking. We moeten natuurlijk ergens die Rijn over. Nou dat is bij Koblenz. Er wordt een stuk weg voor ons vrijgemaakt door de politie en we schuiven de autoweg op over de rivier. Aan de kant van Koblenz moeten we naar beneden. Heerlijk. In een lekkere torus draaien we langs de autoweg naar beneden, net alsof je in een grote parkeer garage naar beneden zoeft. Zo rollen we naar de de rustplek. Hier wachtte een lekker grasveldje om op te liggen en hier konden we ook genieten van een stevig bordje pasta. |
 |
 |
 |
Voor de watjes is hier een mogelijkheid om terug te gaan met de bus. Maar ja de bikkels, die gaan gewoon door. Zo ook wij. Na de rust moet je er toch weer even in komen. Dan maar een gezellig treintje zoeken om tussen te hangen. Je komt ook wat interessante spreuken tegen die de deelnemers op de t-shirts meevoeren. Wat dacht je bijvoorbeeld van "Lieber tot als Zweiter". Dit betekent zoveel als "liever dood dan 2e worden". Natuurlijk heb ik even om een stukje uitleg gevraagd. De verklaring was eigenlijk heel logisch. Ja dan moeten we gewoon maar 3e worden of 20e of zoiets. Dan kunnen we het lekker rustig aan doen. |
 |
Je ziet ook dat ook de vermoeidheid begint toe te slaan. Gelukkig is hier ook de politie je beste vriend. De strenge politie mannen blijken een warm plekje te hebben voor skaters. Af en toe wordt ik ingehaald door een motor rijder met een tros skaters die zich aan de motor vasthouden. Maar dan komt op een gegeven moment toch Bingen, de plaats van de finish, in zicht. Met een feestplein. Zelf zijn we een beetje vermoeid en willen gewoon zitten in een restaurant met bediening en zo. Je kent dat wel. |
 |